het accordeon laten horen zoals het is
In Het Park te Rotterdam vond op 18 augustus al weer de 16e "Dag van de Romantische Muziek" plaats. Met de Euromast als stiekeme gluurder konden muziekliefhebbers genieten van romantische muziek die vanaf zeven podia klonk. Als muziekliefhebber, in het bijzonder van accordeonmuziek, toog ik naar Het Park. Niet alleen de muziek, maar ook de entourage, waarin een paar duizend bezoekers, vooral genoten van de romantiek, verwonderde mij.
Romantiek scheppen
De organisator, Stichting Buitengoed, begrijpt al jaren dat je met muziek alleen geen romantiek schept. De sfeer is wel zo belangrijk. Daarom was er ruim gelegenheid om onder de bomen en op de ligweiden te picknicken. En vanwege de romantiek zag je meer wijn, champagne en thee (in klassieke kannetjes) met de daarbij behorende nostalgische versnaperingen als kaneelstokken en oesters dan bier met friet en kroketten. Veel bezoekers, oud en jong, wisten dit kennelijk te voren, want velen hadden zich getooid in romantische kledij uit vorige eeuwen met grote opzichtige zonnehoeden. En geheel in stijl kon je je tegen een geringe vergoeding langs de podia in een koets, getrokken door twee paarden, laten vervoeren. Zo kon niet alleen het oor, maar ook het oog genieten.
Vanaf de podia klonk muziek van 12.00 tot 17.00 uur gepresenteerd door ca. 40 ensembles en solisten, die veelal een half uur kregen om hun kunnen te tonen. Te veel om alles te kunnen volgen. Ik had daarom zelf een selectie gemaakt waarin zoveel mogelijk accordeons voorkwamen. En die waren er. Het lijkt erop dat het accordeon terug is van weggeweest, maar dan meer als begeleidend instrument in een ensemble dan als solo-instrument.
Dat het accordeon eigenlijk zelf een orkest is, moet helaas nog door velen worden herontdekt.
Met plezier heb ik geluisterd naar de ensembles Bonjour Madame (viool, cello, accordeon en piano). Scala (viool, accordeon, contrabas en gitaar) en Gypsy Swing Quintet (viool. gitaar, accordeon en contrabas). Helaas begon voor mij de afsluiting van de middag met Tango Dorado (bandoneon, viool, piano, elektrische gitaar en contrabas) te laat om ook nog daarvan te genieten.
ACCORDEON MELANCOLIQUE
Ik was speciaal gekomen voor Accordéon Mélancolique.
Het enige ensemble op de Dag van de Romantische Muziek, waarbij het accordeon het eerste instrument is. Ik had dit accordeonduo enkele malen eerder gehoord. De eerste maal. twee jaar geleden naar aanleiding van de presentatie van hun eerste CD, L'imparfait du 
Coeur op een accordeonfestival in Bovenkarspel. in hetzelfde jaar eveneens op de Dag van de Romantische Muziek en een half jaar geleden hij een optreden in De Muse. Bij dit laatste optreden werd tevens hun tweede CD, Parade des Poules, gepresenteerd. De eerste maal hoorde ik twee accordeonisten, Jean-Pierre Guiran en Cherie de Boer, die de mooiste nummers van hun cd zodanig vertolkten dat het gehele festival ademloos luisterde. Nog nooit had ik die stilte op een accordeonfestival meegemaakt. Bij De Muse met een kleiner publiek speelden ze zekerder van zichzelf en in een goede interactie met de zaal.
Tijdens de Dag van de Romantische Muziek had Accordéon Mélancolique ondersteuning van een gitarist (John Ligthart) en een bassist (De Engelsman Nick McGuire). Het duo blinkt uit door het accordeon te laten horen zoals het is, en moet zijn, zonder elektronica en zonder begeleiding. In Rotterdam liet het horen dat het accordeon ook voortreffelijk als eerste instrument functioneert in een ensemble. Met verve werden nummers van hun laatste cd gespeeld met heel veel improvisatie. Toen het Latijns-Amerikaanse Mango, een eigen compositie van Guiran, werd gespeeld en de gitarist inviel met een virtuoze solo, klonk er zelfs tijdens het spel een spontaan applaus.
Na afloop van hun optreden, dat volgens het publiek - inmiddels behoorlijk in aantal gegroeid - best langer had mogen duren, werden er vele cd's verkocht. Die cd is geen miskoop, maar is helaas niet in de platenzaak verkrijgbaar. Hij begint met een echte kippenparade, zoals die 's ochtends klinkt in de bossen van Driebergen bij slot Sterkenburg. Op de cd laat het duo verschillende internationale muziekstijlen horen, waarvan er enkele door Guiran zelf zijn gecomponeerd, rustig en melancholisch. Accordéon Mélancolique kan terugdenken aan een succesvol optreden. Zelf denk ik aan nog twee andere dingen. Hoe zou het duo klinken in een echte concertzaal? Wordt het niet eens tijd dat de kleine zaaltjes plaatsmaken voor een professionelere ambiance. Helaas heeft het duo dat niet zelf in de hand. Daarnaast hoop ik dat het duo zich zelf blijft. Improvisaties, vooral van Zuid-Amerikaanse muziek, met gitaar en bas, klinken mooi, maar het unieke van het duo, het eenvoudige en melancholische, misschien wel het romantische, dat recht uit het hart komt, moet blijven. Al is natuurlijk een variatie voor het publiek aantrekkelijk. Terwijl Accordéon Mélancolique goed haar cd's verkocht, spoedde ik mij naar de andere podia om van nog meer optredens te genieten.
Romantische afsluiting
Toen ik op weg naar de uitgang niet kon nalaten een blik te werpen in de bak met oude bladmuziek voor piano vond ik nota bene voor 0,50 een compositie van Jan Holvast: Feest in Liliput. Mijn dag was dubbelgoed. De officiële afsluiting vond ‘s avonds om 9.30 uur plaats. Uiteraard bij maanlicht. Met dit zgn. Maanlichtconcert kwam in Rotterdam een eind aan een dagje muzikale romantiek met veel slenteren, hangen, drinken en liefhebben.
Leen Hoffman, Capelle aan den IJssel, Klank