Deze live CD Petits Four Frais is werkelijk buitengewoon aanstekelijk. En verdient zeker een breed publiek. Eerdere CD’s van het duo waren vooral ingetogen en puur studiowerk, waar nauwelijks andere instrumenten aan te pas kwamen dan de accordeons van Cherie en Jean Pierre. Oh ja en die kippen natuurlijk.

Meteen al bij het openingsstuk La Nena komt er zo’n zinnenprikkelend vleugje met de muziek mee je huiskamer binnen. Om zich vervolgens bij Volver –een stuk van de beroemde Carlos Gardel- ergens in je te nestelen en niet meer weg te gaan. Want dan ben je echt met de muziek mee vertrokken.

De CD is over de hele linie een stuk uitbundiger en diverser van sfeer, want er zijn live registraties op verschillende locaties tot een geheel samengevoegd. Bij deze concerten trad AM met telkens andere gastmuzikanten op. Dat geeft Petits Fours Frais een heel prettig verrassend sfeertje. Er zijn namelijk ook gebeurtenissen bij de opnamen meegekomen, die je in de zaal anders waarneemt dan thuis vanuit je luie stoel. Zo is op het jazzy Passé Composé een heuse tapdans te horen! Een lekker swingend stuk is dat trouwens, wel jammer dat er niet nog net een rondje voluit met elkaar de sokken in is gezet. Dat zou het eind wat meer body hebben gegeven, nu kabbelt het wat af. In de Highland Reel zijn duidelijk wel de sokken gezet, wat een tempo en lekker strak volgehouden ook! Dit stuk laat tevens horen hoe breed het repertoire is van Accordéon Mélancolique.

In die muzikale diversiteit zit tegelijkertijd wel een bindend element. Een ondertoon van melancholie: het gevoel dat opgeroepen wordt door de blues, de fado, de gipsy swing en de Argentijnse muziek. Cherie en Jean-Pierre weten dat gevoel op een uitstekende manier te vertolken, zonder vertoon van vals sentiment. Dat hoor je vooral in de eigen stukken, die door Jean-Pierre zijn geschreven. Zo is daar de uitdagende Mango, die net zo lekker klinkt als de gelijknamige vrucht smaakt. De pittige rollende solo met hier en daar zo’n verleidelijk –oeps- blue nootje van gitarist John Ligthart geeft Mango nog een extra fado-achtige sfeer.

De gastmuzikanten zorgen voor prettige verrassingen en weten soms zelfs een tweespraak met de accordeons aan te gaan. Zo is daar Koen de Cauter, bekend van talloze swing-jazz projecten, maar ook groot vertolker van Brassens, en Guido Gezelle. Op het vrolijke Terezinha krijgt hij de zaal plat met een geweldige saxsolo, waarin hij een langgerekte toon weet aan te houden (59 seconden!). Complimenten ook voor Thea van der Meer, die op twee stukken heel vaardig haar alt-sax tussen de accordeons heen stuurt. En dan is daar nog Jopie Jonkers. Zij zingt samen met Jean-Pierre en Cherie de klassieker Manha de Carnaval, van Louiz Bonfa, die in de bewerking van Accordéon Mélancolique een heel eigen sfeertje krijgt. Hier is wel hoorbaar dat zaalregistraties niet altijd even adequaat zijn, jammer genoeg. De stemmen zijn niet goed doorversterkt opgenomen.

Bassist Nick McGuire is op bijna alle stukken te horen. Hij zet een stevige ritmebasis neer met zo tussendoor bijna ongemerkt een lekker extra loopje. Daarnaast krijgt hij nog volop ruimte om eens goed uit te pakken. Gitarist John Ligthart bevalt mij zeer. Snelle solo’s zijn tegenwoordig geen verdienste, want dat kunnen er genoeg. Creatieve toevoegingen en mooi neergezette nootjes echter, hoor je niet zo vaak. John komt zo hier en daar zelfs aardig in de richting van een Fappy Lafertin.

Van Fappy is trouwens het stuk Aurore opgenomen. Wat mij betreft het meest kenmerkend voor het specifieke geluid en de ‘M’ sfeer van Accordeon Melancolique. Ondanks, of misschien wel juist dankzij de ruime en inspirerende muzikale bijdragen van al deze gasten, blijft de kern van het accordeon-duo heel sterk overeind.

Sfeer zit hem bij Cherie en Jean-Pierre niet alleen in de muziek. Zij hebben ook aandacht voor presentatie, aankleding en last but not least: de vormgeving. Alle CD-hoesjes zijn voorzien van door Cherie geschilderde aquarellen. Het is daarom in meerdere opzichten een bijzonder smakelijke CD.

Recensie door Jolie Hakkert

Home Accordéon Mélancolique