|
Bij zo'n piepklein theatertje als het Parool Theater is het altijd een beetje behelpen. Zo werden gisteren klapstoelen over de hoofden van het publiek doorgegeven aan een paar laatkomers en moesten we de mevrouw die graag een flesje oud bruin wilde, teleurstellen: meer dan gewoon bier, witte wijn en water past niet in onze koelkast!
|
|
Vervelender was dat de techniek ons in de steek liet: het podiumlicht brandde niet op Arena-vermogen, in beide gevallen niet echt gezellig.
Maar theater en improvisatie gaan hand in hand, dus met gedempt zaallicht en een hoop waxinelichtjes werd het toch nog gezellig.
Dat lag niet in de laatste plaats aan Jean-Pierre Guiran en Cherie de Boer, die het duo Accordéon Mélancolique vormen.
Wie bij het horen van het woord accordeon onmiddellijk Frank & Mirella-achtige associaties krijgt, kwam van een warme kermis thuis: De Boer en Guiran voerden ons mee naar de trappen van de Sacré- Coeur, de achterbuurten van Buenos Aires, de kroegen in de Mexicaanse grensstreek of naar een koffieplantage in Venezuela.
Dat laatste nummer kregen zij ooit op blad aangeboden van iemand uit de zaal waar zij optraden.
Guiran: ''Toen ik het speelde, dacht ik: nou, nee. Maar toen Cherie het speelde, hoorde ik plotseling hoe het moest, hoe het rode draadje liep.''
De zaal hoorde het ook.
De inspiratie voor hun muziek halen ze niet alleen uit verre landen; ook heel dicht bij huis is er voor hun muzikale oren altijd wel wat te vinden. Toen hun kippetjes, na weken 'opgehokt' te hebben gezeten vanwege de vogelpest, weer naar buiten mochten, leidde hun blij gefladder en getok tot het nummer Parade des Poules.
Ooit zaten Cherie en Jean-Pierre, ook in het dagelijks leven een paar, in het onderwijs, maar echt gelukkig waren ze daar niet. Ze deden precies dat waar iedereen wel eens over fantaseert: hun baan opgeven en leven van de muziek.
Alleen al om die reden zou je wensen dat je in de toekomst nog heel veel van ze mag horen. Om te beginnen binnenkort weer in het Parool Theater!
|