Reageren op de sfeer in de zaal. Vooral dit laatste vind ik, naast dus de grotere bezettingen, de winst.

Dit is alweer de derde CD van het accordeonduo ‘Accordéon Mélancolique’. Voor de verandering is dit geen duo-CD, er spelen ook andere muzikanten mee. Bovendien is de CD een compilatie van opnames gemaakt tijdens diverse live optredens.

Het meespelen van andere muzikanten vind ik een pluspunt. Zelf vind ik het lekker als ik ondersteund/gedragen word door o.a. een contrabas en dat is in vele nummers op deze CD het geval. Daarnaast werken er nog een gitarist, een percussionist en een saxofonist(e) mee. Eén nummer wordt gezongen. (twee ook La Mer, noot JPG) Helaas is de informatie niet uitgebreid. Het gezongen nummer laat duidelijk meerdere zangstemmen horen en er wordt bij ‘vocals’ slechts één naam vermeld. (Alleen de gasten zijn vermeld, zoals vermeld in de CD - Cherie en Jean-Pierre spelen overal mee, noot J.P.G.) Ik vermoed dat Jean-Pierre Guiran zelf ook zingt (Manha de Carnaval wordt gezongen door Jopie, Cherie en Jean-Pierre, noot J.P.G.) maar als dat inderdaad het geval is had het best even vermeld kunnen worden, evenals de ‘introductie’ bij de Schotse Reel. (De introductie is van onze Engelse bassist Nick McGuire, noot J.P.G.) De langere nummers hebben iets weg van een Jam-session, je hoort ook aanwijzingen roepen, bijvoorbeeld bij het overgeven van improvisaties. Op de CD kan dit ‘jammen’ soms een beetje lang duren - je mist het zelf aanwezig zijn in de zaal en de opbouw van de sfeer in de zaal naar zo’n nummer toe, je wordt er nu zonder aanloop mee geconfronteerd. Maar je kunt nu eenmaal niet voor zaaloptreden en studio-opname tegelijk kiezen.

De sfeer is niet bij ieder zaaloptreden hetzelfde: ander publiek, andere akoestiek. Ook kun je voor de CD minder goed de ideale geluidsbalans vastleggen omdat het live geluid in de zaal bestaat uit akoestisch eigen geluid van de instrumenten plus het elektronisch versterkte geluid (alleen de gitaar was versterkt voor de balans, de concerten waren verder akoestisch, noot J.P.G.) . Als geluidstechnicus ga je dan op verschillende manieren te werk in een zaal en in een studio.

Maar live optredens hebben altijd wel iets dat een studio-opname mist: je bespeurt iets van communicatie met het publiek, reageren op de sfeer in de zaal. Vooral dit laatste vind ik, naast dus de grotere bezettingen, de winst op deze aangename CD van ‘Accordéon Mélancolique’.

Recensie in MAAT (over Volkscultuur, muziek en volksdans) door Johan Baerents