"Dit zaakje swingt van begin tot einde" - Rootstown Music, België. meer
Deze CD bevat live-registraties met gastmuzikanten: Nick McGuire, John Ligthart, Koen de Cauter, Jopie Jonkers, Antoon Aukes, Thea van der Meer.
Prijs: € 14
(incl. porto en btw)
|
Recensie CD Petits Fours Frais |
Nooit gedacht dat ik nog eens ontroerd zou raken door het geluid van accordeons. Ik had niet zoveel met het instrument. Op Piazolla’s muziek na dan, ok geen accordeon maar wel familie. Totdat ik Accordeon Melancolique ontdekte! Het duo weet je zo mee te slepen en gevoelig te raken, dat je al snel om bent.
Deze live CD Petits Four Frais is werkelijk buitengewoon aanstekelijk. En verdient zeker een breed publiek. Eerdere CD’s van het duo waren vooral ingetogen en puur studiowerk, waar nauwelijks andere instrumenten aan te pas kwamen dan de accordeons van Cherie en Jean Pierre. Oh ja en die kippen natuurlijk.
Meteen al bij het openingsstuk La Nena komt er zo’n zinnenprikkelend vleugje met de muziek mee je huiskamer binnen. Om zich vervolgens bij Volver –een stuk van de beroemde Carlos Gardel- ergens in je te nestelen en niet meer weg te gaan. Want dan ben je echt met de muziek mee vertrokken.
De CD is over de hele linie een stuk uitbundiger en diverser van sfeer, want er zijn live registraties op verschillende locaties tot een geheel samengevoegd. Bij deze concerten trad AM met telkens andere gastmuzikanten op. Dat geeft Petits Fours Frais een heel prettig verrassend sfeertje. Er zijn namelijk ook gebeurtenissen bij de opnamen meegekomen, die je in de zaal anders waarneemt dan thuis vanuit je luie stoel. Zo is op het jazzy Passé Composé een heuse tapdans te horen! Een lekker swingend stuk is dat trouwens, wel jammer dat er niet nog net een rondje voluit met elkaar de sokken in is gezet. Dat zou het eind wat meer body hebben gegeven, nu kabbelt het wat af. In de Highland Reel zijn duidelijk wel de sokken gezet, wat een tempo en lekker strak volgehouden ook! Dit stuk laat tevens horen hoe breed het repertoire is van Accordéon Mélancolique.
In die muzikale diversiteit zit tegelijkertijd wel een bindend element. Een ondertoon van melancholie: het gevoel dat opgeroepen wordt door de blues, de fado, de gipsy swing en de Argentijnse muziek. Cherie en Jean-Pierre weten dat gevoel op een uitstekende manier te vertolken, zonder vertoon van vals sentiment. Dat hoor je vooral in de eigen stukken, die door Jean-Pierre zijn geschreven. Zo is daar de uitdagende Mango, die net zo lekker klinkt als de gelijknamige vrucht smaakt. De pittige rollende solo met hier en daar zo’n verleidelijk –oeps- blue nootje van gitarist John Ligthart geeft Mango nog een extra fado-achtige sfeer.
De gastmuzikanten zorgen voor prettige verrassingen en weten soms zelfs een tweespraak met de accordeons aan te gaan. Zo is daar Koen de Cauter, bekend van talloze swing-jazz projecten, maar ook groot vertolker van Brassens, en Guido Gezelle. Op het vrolijke Terezinha krijgt hij de zaal plat met een geweldige saxsolo, waarin hij een langgerekte toon weet aan te houden (59 seconden!). Complimenten ook voor Thea van der Meer, die op twee stukken heel vaardig haar alt-sax tussen de accordeons heen stuurt. En dan is daar nog Jopie Jonkers. Zij zingt samen met Jean-Pierre en Cherie de klassieker Manha de Carnaval, van Louiz Bonfa, die in de bewerking van Accordéon Mélancolique een heel eigen sfeertje krijgt. Hier is wel hoorbaar dat zaalregistraties niet altijd even adequaat zijn, jammer genoeg. De stemmen zijn niet goed doorversterkt opgenomen.
Bassist Nick McGuire is op bijna alle stukken te horen. Hij zet een stevige ritmebasis neer met zo tussendoor bijna ongemerkt een lekker extra loopje. Daarnaast krijgt hij nog volop ruimte om eens goed uit te pakken. Gitarist John Ligthart bevalt mij zeer. Snelle solo’s zijn tegenwoordig geen verdienste, want dat kunnen er genoeg. Creatieve toevoegingen en mooi neergezette nootjes echter, hoor je niet zo vaak. John komt zo hier en daar zelfs aardig in de richting van een Fappy Lafertin.
Van Fappy is trouwens het stuk Aurore opgenomen. Wat mij betreft het meest kenmerkend voor het specifieke geluid en de ‘M’ sfeer van Accordeon Melancolique. Ondanks, of misschien wel juist dankzij de ruime en inspirerende muzikale bijdragen van al deze gasten, blijft de kern van het accordeon-duo heel sterk overeind.
Sfeer zit hem bij Cherie en Jean-Pierre niet alleen in de muziek. Zij hebben ook aandacht voor presentatie, aankleding en last but not least: de vormgeving. Alle CD-hoesjes zijn voorzien van door Cherie geschilderde aquarellen. Het is daarom in meerdere opzichten een bijzonder smakelijke CD
Jolie Hakkert
|
Recensie CD Petits Fours Frais |
Een geweldige cd voor de liefhebbers van accordeonmuziek in Franse sfeer met hier en daar een vleugje Django. Maar deze cd ademt niet alleen de Franse sfeer, maar in sommige nummers ook de warme Zuid-Amerikaanse en in één nummer, Highland Reel, zelfs de Schotse sfeer.
We kennen Jean-Pierre Guiran natuurlijk als de accordeonist/zanger van het helaas verdwenen orkest Polytour. Maar Jean-Pierre treedt al jaren met zijn partner Cherie de Boer overal in het land (en daarbuiten) op als accordeonduo onder de naam Accordéon Mélancolique. Van een zestal optredens in de jaren 2001 – 2003 zijn live-opnamen gemaakt, waarvan deze cd een compilatie is. Bij de meeste van die optredens speelden gasten mee.
Van deze cd word ik gewoon blij en vrolijk. Alleen dat eerste nummer al. Zo opgewekt, zo lekker swingend, niet in het minst door de bijdragen van bassist Nick McGuire en gitarist John Ligthart. De donateurs die op onze aprilreünie zijn geweest hebben Nick kunnen zien en horen bij Pigalle44, waar hij de plaats heeft ingenomen van Simon Planting. Op deze cd speelt hij in tien van de veertien nummers. John Ligthart, levert zijn aandeel in zes nummers, waaronder solowerk in Passé Composé, een swingende bluesachtige eigen compositie van Jean-Pierre. Ook John is een bekende uit de vaderlandse Hot Club-scene. In Passé Composé blaast altsaxofoniste Thea van der Meer haar partijtje mee en dat doet ze ook in Parade des Poules. Het bekende Manha de Carnaval van Luìs Bonfa wordt in het Frans gezongen door Jean-Pierre, waarbij hij op de achtergrond wordt ondersteund door zangeres Jopie Jonkers. Jean-Pierre zingt ook in La Mer, waarin het duo Accordéon Mélancolique steun krijgt van bassist Nick McGuire. Die heeft een heel mooie solo in de ietwat melancholieke eigen compositie van Jean-Pierre Une Valse Anglaise S.V.P. Fapy Lafertins Aurore is het enige stuk op deze cd dat Accordéon Mélancolique zonder gasten speelt. Tap dancer en percussionist Antoon Aukes tenslotte is te horen in Passé Composé, Cirque Mazurque en het enigszins hilarische slotnummer Parade des Poules.
Alles bij elkaar een cd waar ik met veel plezier naar luister. Draai hem op een sombere dag en de zon gaat schijnen!
De cd kan worden besteld via de website van Accordéon Mélancolique, www.acmel.nl Doen!
Rien Nicasie
Quintette, orgaan van stichting Hot Club de France Nederland
|
Recensie CD Petits Fours Frais |
Na twee studio cd's is deze live-cd zeker geen overbodige luxe, ondanks dat een aantal nummers al eerder te bewonderen waren op de studiogeluidsdragers. Het duo Cherie de Boer en Jean-Pierre Guiran toont aan dat Accordéon Mélancolique live nog interessanter is. De Boer en Guiran zijn meesters in het spelen van muziek die we lang niet dagelijks (meer) horen. Ze verrassen, roepen herkenning op, ontroeren, klinken ongedwongen, halen iedere keer weer nieuwe dingen uit de doos, houden je geboeid, en noem maar op... Het voornamelijk Frans georiënteerde accordeonspel van het duo sluit nauw op elkaar aan.
Geen vet aangezette accordeons men de bekende clichés, maar zeer goed getimede inzetten die passen hij dit soort muziek. Met een aantal gasten erbij geven De Boer en Guiran zelfs die muzikanten alle ruimte om te improviseren. En dat doen ze natuurlijk zelf ook op de accordeons. Zo is er de heerlijke contrabassolo (met humor) van Nick McGuire, maar ook de zang van Jopie Jonkens. Maar het allermooist vind ik de schitterende sopraansaxsolo van Koen de Cauter in Terezinha. Die man houdt op een gegeven een lange toon aan, waaraan zijn hele longinhoud opgaat. Aan hen einde van de luchtweg presteert hij het gewoon om verder te improviseren. De sopraansax past perfect bij de accordeonklanken. Wederom veel eigen composities die ademen en een grote variëteit vertegenwoordigen. De tussentijdse improvisaties maken de afzonderlijke nummers lang, en met veertien tracks is het dus extra lang genieten van een groep muzikanten die er duidelijk plezier in hebben.
Ron Janssen
www.newfolksounds.nl
|
Recensie CD Petits Fours Frais |
Deze nieuwe cd van Accordéon Mélancolique bevat concertregistraties uit de periode 2001-2003 met de gastmuzikanten Nick McGuire - bas, John Ligthart - gitaar, Koen de Cauter - sax en gitaar, Jopie Jonkers - zang, Antoon Aukes - percussie en tapdans, Thea van der Meer - sax en Natuurlijk Cherie de Boer - accordeon, zang en percussie en Jean-Pierre Guiran - accordeon en zang.
De eerste track valt geluidsmatig en muzikaal wat tegen. Bij het tweede stuk ken ik Accordéon Mélancolique weer terug, er wordt weer mooi en met veel plezier gespeeld en samengezongen; geluidsmatig klinkt het ook beter.
Met zeer gevarieerd repertoire, van folk, klezmer tot jazzstandards, weet de band het publiek langzamerhand aan zich te boeien. Op het slotnummer "Parade des Poules" is het publiek helemaal aanwezig. Zo sluit de CD op een bruisende manier af en weet je als luisteraar weer waar je bij een concert van Accordéon Mélancolique op kan rekenen: enthousiasme, speelplezier, contact met het publiek en een hele wereld aan liedjes
Muziekwereld
|
Recensie CD Petits Fours Frais |
Het bekende accordeonduo ‘Accordéon Mélancolique’ - Jean-Pierre Guiran en Cherie de Boer - heeft onder de titel Petit Fours Frais weer een nieuwe cd uitgebracht. In de afgelopen tijd zijn in Keyboard Plus al enkele cd’s van dit duo besproken en voor mij behoort tweetal - zoals het in pianokringen zou worden genoemd - tot de groep absolute ‘meester-accordeonisten’
Tot nu toe had ik Accordéon Mélancolique voornamelijk gehoord in studio-opnamen. Het is daarom extra aantrekkelijk dat ’Petit Fours Frais' frivole cd met veel afwisseling in bezetting en sfeer, zoals men zelf zegt, concertregistraties bevat uit de afgelopen jaren, opgenomen op diverse Nederlandse locaties. Bovendien werken er ook diverse gastmuzikanten aan mee, zoals Nick McGuire (bas), John Ligthart (gitaar), Koen de Cauter (saxofoon en gitaar), Jopie Jonkers (zang), Antoon Aukes (percussie en tapdans) en Thea van der Meer (saxofoon). Cherie de Boer neemt behalve de accordeon, ook vocals en percussie voor haar rekening. Ook Jean-Pierre Guiran draagt trouwens zijn vocale steentje bij.
Misschien nog meer dan de vorige cd’s, is Petits Fours Frais een juweeltje voor liefhebbers van de accordeon. Van de veertien tracks op deze cd noem ik met nadruk de prachtige vertolking van ‘La Mer’ van Charles Trenet, hoewel de overige dertien, waaronder zes cornposities van Guiran zelf, ook beslist de moeite waard zijn. Dat Accordéon Mélancolique ook niet gespeend is van humor, zoals trouwens ook op voorgaande cd’s te horen is, blijkt in diverse nummers en speciaal uit ‘Parade des Poules’ waaraan de ‘Parbleu’ chickens medewerking verlenen. Accordéon Mélancolique heeft me opnieuw overtuigd van hun talenten en ik sluit me graag aan bij het verzoek van de musici: Please order rather than copying this CD.
Hans Goddijn
Keyboard Plus
|
Recensie CD Petits Fours Frais |
De nieuwe en alweer derde cd van Accordéon Mélancolique, het befaamde Nederlandse accordeonduo bestaande uit Jean-Pierre Guiran en Cherie de Boer, bevat live-opnamen uit de periode 2001/2003. Ze worden her en der bijgestaan door gastmuzikanten waaronder Nick McGuire, een ons niet onbekende Engelse bassist, gitarist John Ligthart, zangeres Jopie Jonkers (zie ook Munich Records), ons aller Koen De Cauter op sax en ritmegitaar, Thea van der Meer op sax en Antoon Aukes, verantwoordelijk voor percussie en tapdans. Het geheel is zoals we dat van hen gewoon zijn zeer smaakvol en gevarieerd. Zuid-Amerikaanse classics waaronder Argentijnse tango, mambo gemixt met cha cha cha, een Schotse highland reel, walsen, swing musette en ga zo maar door.
Dit zaakje swingt van begin tot einde. Op Terezinha mag Koen De Cauter zijn ding doen; een schitterende saxsolo en dito gitaarpartijen in samenwerking met John Ligthart zijn het resultaat. Ongeveer de helft van de composities is geschreven door J-P. Guiran zelf en die moeten niet onderdoen voor de songs van o.a. Carlos Gardel (Volver), Fapy Lafertin (Aurore), Charles Trenet (La Mer) etc… Une Valse Anglaise Svp, Passé Composé en Parade Des Poules zijn me meer dan uitstekend bevallen, niet het minst door de toevoeging van bas en gitaar. 72 minuten accordeonmuziek uit alle windstreken van de wereld, van Parijs over Zuid-Amerika tot Schotland, de Caraïben en de Méditerranée.
Zuiderse muziek die bij mij vakanties in de Provence voor de geest haalt. Wie op zoek is naar hun cd’s verwijs ik door naar hun website www.acmel.nl, want hun distributeur is op de fles gegaan. Ze zijn ook geïnteresseerd in optredens in België; ik kan ze van harte aanbevelen. Ik denk dat ze niet zouden misstaan op de volgende editie van de Django Follies in Brussel. Naar mijn bescheiden mening passen ze uitstekend in de gevarieerde programmering van dit festival.
Ben Vanhoegaerden
ROOTSTOWN MUSIC, FREE-ZINE # 66
|
Recensie CD Petits Fours Frais |
De baan opzeggen en gaan doen wat je altijd al wilde doen: muziek maken. Als je dat kunt, ben je voor mij al een halve held. Als je dan ook nog heel prettige muziek maakt, zoals het duo (en tevens echtpaar) Accordeon Mélancolique, is het helemaal bewonderenswaardig. Wie bij de woorden "accordeon" en "duo" angsbeelden van Frank en Mirella-achtige proporties krijgt, kan gerust zijn: dit echtpaar is beslist van cultuur correcter niveau. Op hun derde album Petis Fours Frais nemen ze ons, samen met een heel stel gastmuzikanten, mee op een muzikale wereldreis: van Schotland naar de Kaapverdische Eilanden, van de Antillen naar Colombia en ook nog naar de kippetjes in de achtertuin.
Alexandra Besuijen
HP/de tijd
|
Recensie CD Petits Fours Frais |
Dit is alweer de derde CD van het accordeonduo ‘Accordéon Mélancolique’. Voor de verandering is dit geen duo-CD, er spelen ook andere muzikanten mee. Bovendien is de CD een compilatie van opnames gemaakt tijdens diverse live optredens.
Het meespelen van andere muzikanten vind ik een pluspunt. Zelf vind ik het lekker als ik ondersteund/gedragen word door o.a. een contrabas en dat is in vele nummers op deze CD het geval. Daarnaast werken er nog een gitarist, een percussionist en een saxofonist(e) mee. Eén nummer wordt gezongen. (twee ook La Mer, noot JPG) Helaas is de informatie niet uitgebreid. Het gezongen nummer laat duidelijk meerdere zangstemmen horen en er wordt bij ‘vocals’ slechts één naam vermeld. (Alleen de gasten zijn vermeld, zoals vermeld in de CD - Cherie en Jean-Pierre spelen overal mee, noot J.P.G.) Ik vermoed dat Jean-Pierre Guiran zelf ook zingt (Manha de Carnaval wordt gezongen door Jopie, Cherie en Jean-Pierre, noot J.P.G.) maar als dat inderdaad het geval is had het best even vermeld kunnen worden, evenals de ‘introductie’ bij de Schotse Reel. (De introductie is van onze Engelse bassist Nick McGuire, noot J.P.G.) De langere nummers hebben iets weg van een Jam-session, je hoort ook aanwijzingen roepen, bijvoorbeeld bij het overgeven van improvisaties. Op de CD kan dit ‘jammen’ soms een beetje lang duren - je mist het zelf aanwezig zijn in de zaal en de opbouw van de sfeer in de zaal naar zo’n nummer toe, je wordt er nu zonder aanloop mee geconfronteerd. Maar je kunt nu eenmaal niet voor zaaloptreden en studio-opname tegelijk kiezen.
De sfeer is niet bij ieder zaaloptreden hetzelfde: ander publiek, andere akoestiek. Ook kun je voor de CD minder goed de ideale geluidsbalans vastleggen omdat het live geluid in de zaal bestaat uit akoestisch eigen geluid van de instrumenten plus het elektronisch versterkte geluid (alleen de gitaar was versterkt voor de balans, de concerten waren verder akoestisch, noot J.P.G.) . Als geluidstechnicus ga je dan op verschillende manieren te werk in een zaal en in een studio.
Maar live optredens hebben altijd wel iets dat een studio-opname mist: je bespeurt iets van communicatie met het publiek, reageren op de sfeer in de zaal. Vooral dit laatste vind ik, naast dus de grotere bezettingen, de winst op deze aangename CD van ‘Accordéon Mélancolique’.
Johan Baerents
MAAT (over Volkscultuur, muziek en volksdans)
|
Recensie CD Petits Fours Frais |
Een frivole CD met veel afwisseling in bezetting en sfeer? Zo is het zeker!
|
Recensie CD Petits Fours Frais |
Derde CD van Accordéon Mélancolique Zomer 2003 bracht het duo Accordéon Mélancolique zijn derde CD uit: Petits Fours Frais. Daarmee mag dit accordeonduo zich tot de meest actieve Neder-landse accordeonisten rekenen. De eerste twee CD’s kenmerkten zich door een geheel eigen stijl. Rustige romantische accordeonmuziek, met een inter-nationaal tintje, veel eigen composities en zonder begeleiding. De nieuwste CD (2003) van Accordéon Mélancolique is anders dan de vorige omdat er nu wel begeleiding op staat. Gelukkig geen elektronische, maar akoestische. En ik moet erkennen dat – hoewel ik het duo liever puur hoor - ook deze nieuwe CD gehoord mag worden. Ik mag graag accordeonmuziek zonder begeleiding horen omdat de eigen bassen daarin voldoende kunnen voorzien. Een accor-deon is een klein orkest en ik wil dat graag zo houden. Het duo bestaande uit Cherie de Boer en Jean-Pierre Guiran laat m.i. een accordeon klinken zoals hij hoort te klinken. Dat komt ook omdat beide accordeonisten goed op elkaar zijn ingespeeld.
Het duo komt op deze CD goed tot zijn recht. Dat komt ook omdat de begeleiding zich goed aan het duo aanpast met aardige partijen van vooral gitaar, maar ook van sax (de speler laat horen over een groot uithoudingsvermogen te beschikken), bas en percussie. De CD brengt veel afwisseling. Er staan zelfs nummers met zang op. Op een nummer zingt Jopie Jonkers mee.
Slechts drie nummers zijn nieuw. De overige staan ook op de eerste twee CD’s. Deze klinken anders en duren langer, waardoor de maximale capaciteit van een CD wordt gebruikt (bijna 72 minuten). Dat heeft een aantal oorzaken. Uiteraard door de begeleiding, die zo nu en dan solistische partijen speelt, en een aantal nummers hadden wel wat sneller gemogen. Je merkt ook een ontwikkeling in het duo, dat geen arrangementen op papier zet en veel improviseert. Ze klinken echter vooral anders omdat het geen studio-opnames, maar orkestregistraties zijn van optredens in de periode 2001-2003. Life-opnames hebben nadelen. Er is weinig mogelijkheid om correctie aan te brengen en volgens mij is dat bij deze CD ook niet geprobeerd. Daardoor hoor je het publiek soms en wat ik storend vond was dat één van de muzikanten duidelijk met een voet de maat aangeeft. Desondanks vind ik het een mooie CD met prachtige accordeonmuziek. De “taartjes smaakten heerlijk”
Leen Hoffman
Samenspel, Nederland
|
Recensie CD Petits Fours Frais |
ACCORDÉON MÉLANCOLIQUE Petits fours frais self.released stam007 (2003)
RICHARD GALLlANO SEPTET Piazzolla forever Sony FDM 36642.2 (2003)
What is it about the accordion? It's engendered at least as many jokes as banjo, yet when you hear it and its brethren played well, it is a free-reeded thing of beauty. As evidence, these two recordings feature the instrument, but in very different musical contexts. The Dutch-based accordion duo Accordéon Mélancolique is anything but. Their Petit Fours Frais is a sweet live CD that explores a wide variety of musical styles. Cherie de Boer and Jean-Pierre Guiran (Orkest Polytour - the wonderful ensemble that features Gypsy jazz with musettes and wonderful French composers ) are the group, completed here by bass, guitars, and saxophones. In addition to traditional tunes, there are quite a few Guiran originals. Highlights include “Une Valse Anglaise SVP,” an original, and a hard-swinging "Passé Composé." "Terezinha" is beautiful, as is the classic "La Mer," a favorite tune. This project is a refreshing musical treat.
Lush interpretations of classic Astor Piazzolla compositions performed live can be found on Piazolla Forever by the Richard Galliano Septet. The zesty fervor with which the seven attack these nouveaux tangos is the sonic equivalent of an entire symphony orchestra. Galliano plays both accordion and bandoneon. Hervé Sellin’s piano performance is exemplary. All the compositions are indeed Piazolla, save for a tribute to the composer written by Galliano. Subtle, beautiful. If you aren’t already familiar with the work of Piazolla, this is a fine introduction. Aficiandas will rave. This CD is well worth seeking out.
Linda Daile Paulson (Ventura, CA)
DIRTY LINEN, world music magazine, USA april/May 2004 #111
|
Recensie CD Petits Fours Frais |
Auf Ihrem Livealbum straft dieses Duo seinen Namen Lügen. Eine große Anzahl an Gastmusikern unterstützt die Akkordeonvirtuosen auf ihrem Streifzug durch die Walzer und Tangos dieser Welt. Hier trifft sich leiser Humor mit ausgiebiger Spielfreude. Liebhaber tradioneller Tanzmusik werden miet dieser CD auf ihre Kosten kommen..
Folker!
Germany
|
Recensie CD Petits Fours Frais |
Formé de deux accordéonistes chanteurs hollandais, Chérie De Boer et Jean-Pierre Guiran (également fondateur de l'excellent mais défunt groupe swing musette Polytour), le duo Accordéon mélancolique existe depuis une vingtaine d'années. Après deux CDs minimalistes en studio en 98 et 2002, les revoilà en concert pendant la période 2001/2003 avec des musiciens invités selon les titres : Nick McGuire, contrebasse sur 10 titres, John Ligthart, guitare sur 6, Koen De Cauter, sax, guitare sur un titre, Jopie Jonkers, chant, Thea van der Meer, sax...
Le groupe joue avant tout la musique qu'il aime, un répertoire populaire éclectique qui va de Volver de Gardel à La Mer de Trenet en passant par Manha de Carnaval, un trad écossais, Aurore de Fapy Lafertin, Amorcito ou des compositions originales de JP Guiran à l'inspiration variée (passé composé, une valse anglaise SVP, La parade des poules, L'imparfait du cœur...) une musique plutôt festive sans racolage ni vulgarité jouée avec fraîcheur, humour et décontraction, qui se danse aussi bien qu'elle s'écoute. JP Guiran et Chérie de Boer se font et nous font plaisir sans prétention en privilégiant avant tout le sentiment et le climat poétique. La prise de son est un peu lointaine mais le voyage musical est bien agréable.
Francis Couvreux
Etudes Tsiganes, Fr
Van de live CD Petits Fours Frais is geen bladmuziek uitgegeven omdat de meeste nummers al op Parade de Poules en L'imparfait du Cœur te vinden zijn. De eigen compositie Cirque Mazurque (J.P. Guiran) vormt een uitzondering, bladmuziek van dit nummer kunt u hier gratis downloaden.
WINKELMANDJE